Opiniestuk van Sandra Reemst
Ze hebben hun leven lang hard gewerkt, een huis gekocht, gespaard voor later. Nu is het ‘later’ aangebroken, maar de beloning blijft uit. Duizenden ouderen zitten vast in te grote huizen waar ze niet meer voor willen of kunnen zorgen. Verhuizen naar een kleinere, woning of appartement zou logisch zijn — maar de woningmarkt laat hen in de steek. En de gemeente ook, als we de Omgevingsvisie moeten geloven.
Ouderen zijn gevangenen in hun eigen woning.
De waarde van hun huis is in veel gevallen fors gestegen, maar die overwaarde is slechts papieren rijkdom. Het vermogen zit in de stenen. Banken zijn terughoudend om deze groep te helpen met hun overwaarde te gelde te maken. Dat is niet alleen onrechtvaardig, maar ook economisch en maatschappelijk onverstandig. Ouderen die willen doorstromen maken plaats voor jonge gezinnen. Maar zolang zij blijven zitten waar ze zitten, stokt de hele woningketen. Het tekort aan starterswoningen wordt mede in stand gehouden doordat ouderen geen kant op kunnen. En dat terwijl zij zélf dolgraag kleiner en comfortabeler willen wonen.
In de omgevingsvisie streeft de gemeente doorstroming niet na.
In de omgevingsvisie wordt door het college de visie op dit probleem als volgt verwoord: “Meer dan voorheen streeft de gemeente naar doorstroming, door een divers aanbod in levensloopbestendige wijken. Anders gezegd: we vinden dat onze inwoners in hun eigen leefomgeving met hun eigen sociale netwerk oud moeten kunnen worden in een woning die past bij de verschillende levensfasen”. Anders gezegd: er wordt niet gestreefd naar doorstroming. Een jong gezin heeft andere behoeften dan een gepensioneerd echtpaar. En hoe kunnen de ouderen dan hun opgebouwde kapitaal verzilveren?
Formuleer een duidelijke bouwopgave voor ouderen.
Gemeenten, woningcorporaties en projectontwikkelaars zouden de komende jaren een duidelijke bouwopgave voor ouderen moeten formuleren. En dan wel een bouwopgave die past bij de variatie van wensen van ouderen. Iemand van 65 die nog volop actief is, wil misschien gewoon een huis met kleine tuin, ruimte voor hobby’s of een wijk met levendigheid. Een ander wil een appartement in de buurt van voorzieningen waar op termijn zorg kan worden ingehuurd. En weer een ander wil een zorgwoning bij één van de kinderen in de tuin. Het 'gevangen' zitten in de eigen woning is een groot probleem waar ouderen van wakker liggen. Deze groep heeft niets aan langetermijnplannen of een vage toekomstvisie. Hier hebben de ouderen letterlijk geen tijd meer voor.
Want wie zijn leven lang gewerkt en gespaard heeft, verdient het niet om op het einde vast te zitten. Die verdient financiële vrijheid, comfort — en een sleutel naar een woning die past bij de levensfase waarin zij zich bevinden.
Met liberale groet,
Sandra Reemst.