Gisteren werd ik gebeld door een verdrietige vriend met de mededeling dat Paul die ochtend was overleden. Paul was een geweldig mens en het enige dat ik nog kan doen is hem te herinneren via de weg, die mij het beste ligt: via een column.
Paul als politicus.
Deze column heb ik van achteren naar voren geschreven en deze paragraaf is dus de afsluiting van mijn overdenkingen en ook het minst interessant. Paul is vanaf zijn 18e overtuigd lid geweest van de VVD en bij zijn komst in Barneveld hebben wij hem gevraagd om actief te worden en hij heeft me meermalen gezegd dat de warmte en gezelligheid in onze afdeling hem daartoe heeft overgehaald. Hij is de afgelopen 20 jaar eerst 2 jaar secretaris geweest en vanaf 2006 tot 2018 een raadslid, die geliefd was bij vriend en vijand (een raar woord bij Paul, omdat hij geen vijanden had). Voorafgaand aan zijn afscheid was hij ook nog een onmisbare schakel bij het opstellen van de nieuwe kandidatenlijst voor de gemeenteraadsverkiezingen van 2018.
Hij was een uitstekend raadslid en wist op onnavolgbare wijze de vele werkzaamheden voor zijn bedrijf – dat mede door zijn inzet tot de top 3 van Europa behoort en waarvoor hij de hele wereld over reisde – te combineren met het raadswerk waarvoor hij nooit verzaakte. Hij gaf me ook geregeld aan dat hij dankzij het raadswerk een veel betere kijk op het werk van een gemeente heeft gekregen en dat als een verrijking van zijn leven zag.
Het maakt niet uit voor welke partij je bent, maar als je een mening hebt over je gemeente adviseer ik je om de stap van Paul te volgen bij een partij naar keuze. En je kunt het nooit zo druk hebben als Paul en beweren dat je er geen tijd voor hebt.
Paul als mens.
Maar eigenlijk herdenk ik Paul niet in zijn politieke leven. In alle politieke partijen heb je mensen, waarvoor het niet uitmaakt aan welke partij ze hun hart gegeven hebben. Het zijn gewoon mensen waar je alleen maar van kunt houden, ongeacht hun politieke kleur.
We doen allemaal ontzettend ons best om het ‘goede’ te doen. We weten allemaal wat het ‘goede’ is en toch lukt het ons nooit om dat altijd te doen. Zo af en toe lukt het. Vaak lukt het niet. Soms zijn er mensen bij wie het wel lukt om dit ‘goede’ te doen en wel op een manier dat je niet begrijpt waarom jij dat niet kunt. Hoe leg ik uit dat Paul zo iemand was?
Hij oordeelde niet. Hij had geen dubbele agenda. Hij stond altijd voor je klaar en het leek wel alsof bij hem de tijd altijd stilstond.
Hij was vooral verbindend, bereikte daar alles mee en gaf de credits aan hen met wie hij zich verbond. Hij was onbaatzuchtig en vond dat vanzelfsprekend.
Hoe eenvoudig klinkt het en hoe moeilijk vinden wij het om uit te voeren. Ik zit me af te vragen of ik voorbeelden moet noemen, maar voorbeelden doen te kort aan de kern. Iedereen die Paul kende kent de voorbeelden. Iedereen die Paul niet heeft mogen kennen zal herkennen hoe moeilijk het is om deze eenvoudige levenslessen tot uitvoering te brengen. Wij kunnen het allen. Hij deed het.
Afscheid.
Krap een maand na zijn afscheid als gemeenteraadslid (waarvoor hij is gehuldigd als Lid in de Orde van Oranje Nassau) kondigde hij tijdens een ledenvergadering aan dat hij kanker had. ‘Ik zal geen 100 jaar oud worden’ was de inleiding om uit te leggen waarom hij een pleister voor één oog had. Deze openheid heeft hij gedurende de jaren daarna gehouden. Via mails aan een zeer ruime vriendenkring informeerde hij ons over de voortgang. Zowel op de momenten waarop het goed ging (en in 2019 leek het beter te gaan) als op de momenten dat het tegenzat. Dat deed zich met name voor in juni 2020 toen bleek dat het gevecht opnieuw moest worden aangegaan. Samen heeft hij dat gevecht vol positivisme opgepakt. Het heeft helaas niet mogen helpen.
Ook zijn afscheid stond in het teken van openheid. Op 22 april belde hij mij en vele vrienden om te vertellen dat er geen behandelingen meer mogelijk waren. Hij vroeg ons om nog één keer langs te komen. Om herinneringen op te halen en afscheid te nemen. Dit is door velen gedaan. De vele blijken van medeleven op de Facebook-pagina’s van Paul en Ursula geven ook een beeld hoeveel warmte hij mocht delen met zovelen.
En als wij hem dan al missen hoe moet het dan zijn voor Ursula, Rob en Luc? Ik wil hen heel veel sterkte toewensen met dit enorme verlies.